مقدمه: بزرگ شدن لوزه در کودکان مشکل نسبتا شایعی است که می تواند باعث انسداد راههای تنفسی فوقانی شده و در نتیجه باعث کاهش فشار اکسیژن خون شریانی و عوارض قلبی ریوی و آپنه تنفسی در هنگام خواب شود. در این مطالعه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در بیماران با بزرگی لوزه و علایم انسداد راههای تنفسی فوقانی، و تاثیر برداشتن لوزه بر آن بررسی شده است. مواد و روش: در 188 کودک با علایم انسداد راه تنفسی فوقانی میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل از عمل لوزه برداری، با دستگاه اکسیژن سنجی ضربانی (Pulse oxymetry) اندازه گیری شده و در بیمارانی که میزان اشباع اکسیژن خون شریانی کمتر از 95% داشتند، این اندازه گیری با همان دستگاه، یکماه بعد از عمل تکرار و مقادیر اکسیژن خون شریانی قبل و بعد از عمل با هم مقایسه شده است. نتایج: از 188 بیمار، 102 کودک، قبل از عمل میزان اشباع اکسیژن خون شریانی کمتر از 95% داشتند (94-89%) از این تعداد، 87 بیمار جهت پیگیری بعد از عمل مراجعه که به جز در دو مورد، در بقیه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی بیش از 95% بوده است (P<0.001). نتیجه گیری: در این مطالعه افزایش میزان اشباع اکسیژن خون شریانی به دنبال لوزه برداری به خوبی دیده می شود و به نظر می رسد اندازه گیری این میزان به عنوان روشی مطمئن، ساده و ارزان جهت ارزیابی شدت انسداد و نیز نتیجه عمل جراحی لوزه برداری، مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: دوره  مراقبت پس از بی هوشی زمانی پر خطر برای کودکان بیمار است. کنترل غیر تهاجمی گازهای خون از انجام روش های تهاجمی جلوگیری کرده و ضمن کنترل مداوم، صرفه جویی در هزینه ها را نیز به دنبال دارد. این تحقیق به منظور مقایسه درصد اشباع اکسیژن خون شریانی حاصل از پالس اکسی متری و آزمایش گازهای  خون شریانی درکودکان 1 تا 36 ماهه تحت عمل جراحی قلب بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان قلب شهید رجایی در سال 1376 انجام گرفته است. مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه تحلیلی است که بر روی 50 کودک انجام شد. روش انتخاب نمونه ها نمونه گیری مبتنی بر هدف بوده و پس از 4 ساعت از بدو ورود کودکان یک میلی لیتر خون شریانی برای آزمایش گازهای خون شریانی گرفته و هم زمان مشاهده پالس اکسی ـ متری بر روی آن ها انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و مشخصات نمونه ها با اطلاعات حاصل از پرونده، آزمایشات و مشاهده علایم حیاتی بیمار بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های میانگین، انحراف معیار، آزمون تی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: از 50 کودک مورد بررسی، 57 درصد تحت عمل جراحی قلب بازو 43 درصد تحت عمل جراحی قلب بسته قرار گرفته بودند. 42 درصد کودکان در سنین 12 تا 36 ماه و 6 درصد بین گروه سنی 1 تا 5 ماهه بودند. بین درصد اشباع اکسیژن شریانی حاصل از پالس اکسی متری با درصد اشباع اکسیژن در آزمایش خون شریانی همبستگی قوی وجود داشت ((r=%995. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که می توان از پالس اکسی متری به عنوان یک وسیله غیر تهاجمی در مورد اطفال تحت جراحی قلب استفاده کرد. استفاده از فرمول به دست آمده در این تحقیق برای تبدیل درصد اشباع اکسیژن به دست آمده از پالس اکسی متری به درصد اشباع آن در اندازه گیری خون شریانی توصیه می شود.

هدف: تامپون بینی یکی از روش های درمانی است که بطور شایع جهت کنترل خونریزی از بینی بکار میرود. انسداد راه هوایی بینی ناشی از تامپون، می تواند موجب اختلال در تنفس و هیپوکسی گردد. افت اشباع اکسیژن شریانی در افراد مسن که دارای بیماری زمینه ای قلبی- ریوی هستند می تواند منجر به پیامدهای جدی و خطرناکی گردد. ما در این مطالعه تاثیر تامپون بینی بر میزان اشباع اکسیژن شریانی در طول خواب را، در بیمارانی که نیاز به تامپون بینی با اندیکاسیون های مختلف مورد مطالعه، بررسی کرده ایم.روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی یک بررسی آینده نگر بر روی 68 بیمار (که شامل: 49 نفر مرد، 19 نفر زن، با میانگین سنی 29 سال و محدوده سنی 17 تا 74 سال) که در طی سالهای 1380 لغایت 1381 با اندیکاسیونهای مختلف در بیمارستان امام خمینی اهواز بستری و تحت تامپون گذاری بینی قرار گرفته بودند انجام شد. در همه این بیماران میزان اشباع اکسیژن شریانی قبل از تامپون بینی و شب اول بعد از تامپون با استفاده از دستگاه پالس اکسی متر، اندازه گیری و ثبت شد. و نتایج بدست آمده مقایسه و تحلیل گردید.یافته ها: در 59 نفر از بیماران مورد مطالعه، تفاوت قابل توجهی در سطح اشباع اکسیژن شریانی قبل و بعد از تامپون بینی مشاهده نشد اما 9 نفر از بیماران دچار افت قابل ملاحظه ای در اشباع اکسیژن شریانی بعد از تامپون گذاری شدند. همه این 9 نفر دارای بیماری زمینه ای قلبی- ریوی بودند.نتیجه گیری: تامپون بینی و بویژه تامپون خلفی بینی می تواند موجب افت قابل توجهی در اشباع اکسیژن شریانی بخصوص در بیماران مسن که دارای بیماری زمینه ای قلبی- ریوی هستند گردد. بنظر میرسد که تامپون بینی اثر قابل ملاحظه ای بر اشباع اکسیژن شریانی در افراد جوان که دارای سلامت عمومی جسمانی هستند، ندارد.

زمینه: اثرات مختلف کولونوسکوپی بر روی پارامترهای گردش خون در بسیاری از مطالعات نشان داده شده است. وجود بیماری های قلبی ـ ریوی یا دریافت دارو قبل از انجام کولونوسکوپی، در تغییر این پارامترها موثرند. هدف: مطالعه به منظور اثر کولونوسکوپی بر ضربان قلب، اشباع اکسیژن شریانی و فشار خون شریانی سیستولیک و دیاستولیک انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1380 بر روی 30 نفر که بیماری زمینه ای قلبی ـ ریوی نداشتند و جهت انجام کولونوسکوپی تشخیصی به بخش آندوسکوپی بیمارستان بوعلی قزوین ارجاع شده بودند، انجام شد. افراد به صورت اتفاقی انتخاب شدند. پارامترهای گردش خون قبل، هر 60 ثانیه طی انجام کار و 3 دقیقه پس از کولونوسکوپی ثبت شدند. داده ها با آزمون آماری t زوج تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از بین 30 بیمار، 20 نفر مذکر و 10 فنر مونث بودند. محدوده سنی بیماران 17 تا 80 سال بود. میانگین مدت زمان بررسی با کولونوسکوپ 4.86دقیقه بود. طی کولونوسکوپی، هیچ تغییر قابل ملاحظه بالینی در پارامترهای گردش خون به وجود نیامد. نتیجه گیری: کولونوسکوپی بدون دریافت دارو، در پارامترهای فیزیولوژیک اثر قابل ملاحظه بالینی ندارد.

زمینه و هدف: امروزه استفاده از طب مکمل و جایگزین در حال افزایش بوده و ماساژ درمانی یکی از این روش های جایگزین است. به همین منظور مطالعه ای با هدف تعیین تاثیر ماساژ با تکنیک فیلد بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در نوزادان مبتلا به سندرم زجر تنفسی طراحی و اجرا گردید.مواد و روش ها: این تحقیق یک کارآزمایی بالینی می باشد که بر روی 25 نوزاد مبتلا به سندرم زجر تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان الزهرا (س) رشت انجام شد. ابزار گردآوری داده ها یک فرم ثبت اطلاعات، شامل دو بخش اطلاعات دموگرافیک و جدول ثبت میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و دستگاه پالس اکسی متر بود. اطلاعات طی سه روز متوالی جمع آوری گردید. مداخله ماساژ با تکنیک فیلد به طور روزانه در طی 3 نوبت 15 دقیقه ای انجام شد. میزان اشباع اکسیژن خون شریانی 5 دقیقه قبل از ماساژ ثبت شد، سپس واحدهای پژوهش به مدت 15 دقیقه ماساژ داده شدند و با فاصله 5 و 15 دقیقه بعد از ماساژ، اشباع اکسیژن خون شریانی مجددا کنترل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 16 و آزمون آماری آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین اشباع اکسیژن خون شریانی در زمان پایه (5 دقیقه قبل از ماساژ) 91.67±0.24 در زمان 5 دقیقه بعد از ماساژ 93.44±0.46 و 15 دقیقه بعد از ماساژ 94.22±0.41 بود. میانگین اشباع اکسیژن خون شریانی طی هر سه روز مداخله قبل و بعد از ماساژ با تکنیک فیلد تفاوت آماری معناداری داشت (P<0.01) به طوری که پس از ماساژ، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی نوزادان مورد مطالعه افزایش یافت. همچنین میانگین تعداد تنفس 5 دقیقه قبل از ماساژ 43.7±2.4 و 15 دقیقه بعد از ماساژ 42.5±6.5، میانگین تعداد ضربان قلب 5 دقیقه قبل از ماساژ 135.7±9.6 و 15 دقیقه بعد از ماساژ 132±4.9، میانگین درجه حرارت 5 دقیقه قبل از ماساژ 36.7±0.6 و 15 دقیقه بعد از ماساژ 37±0.3 بود که میانگین این شاخص های فیزیولوژیک نوزادان قبل و بعد از مداخله تفاوت آماری معناداری نداشت.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که ماساژ، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی نوزادان مبتلا به سندرم زجر تنفسی را به طور معناداری افزایش می دهد و از آن جایی که پس از انجام ماساژ، تغییرات متغیرهای فیزیولوژیک (تنفس، ضربان قلب و درجه حرارت) نیز در محدوده قابل قبول می باشد، می توان نتیجه گرفت که این نوع ماساژ برای نوزادان مناسب است.

اهداف: بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلایل مختلفی دچار بی قراری و عدم تحمل می شوند که سبب تغییراتی در اشباع اکسیژن خون شریانی می گردد که اغلب درمان های دارویی که عوارض متعدد دارد به کار گرفته می شود. لمس به عنوان یک محرک فیزیولوژیک و غیر دارویی می تواند بر این فرایند تاثیرگذار باشد، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر لمس برمیزان اشباع اکسیژن خون شریانی، بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی انجام شد.روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله ای از نوع قبل و بعد بود. نمونه گیری به روش نمونه گیری آسان از میان بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه عمومی بیمارستان دی تهران در تابستان 1390 انجام گردید. به این صورت که در حالت مداخله ایستادن پرستار در کنار وی لمس دست انجام شد و میزان اکسیژن خون شریانی بیمار با استفاده از پالس اکسیمتر قبل و بعد از مداخله ارزیابی گردید. با استفاده از نرم افزار spss-16 و آزمون های آماری آزمون t زوجی، من ویتنی و ویلکلکسون تجزیه و تحلیل داده ها انجام شد.یافته ها: مطابق نتایج حاصل از پژوهش تفاوت تغییرات میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و بعد از مداخله همراه با لمس معنی دار بود (P=0.01) لیکن در زمانی که از لمس استفاده نمی شد این اختلاف معنی دار نبود (P=0.071).نتیجه گیری: لمس بر بهبود وضعیت تنفسی و ارتقاء سطح اشباع اکسیژن خون شریانی در بیماران تحت تهویه مکانیکی تاثیرگذار است. لذا پیشنهاد می شود جهت بهبود وضعیت تنفسی بیماران بی قرار تحت تهویه مکانیکی از اقدامات غیر دارویی همانند لمس استفاده شود. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

سابقه و هدف: یکی از مشکلات آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی اضطراب بیمار از انجام آن است. با توجه به عوارض ترس در فرایند آندوسکوپی و گزارشات متناقض از تاثیر میدازولام بر تغییرات اشباع اکیسژن خون شریانی و به منظور تعیین اثر این دارو بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی این تحقیق در بیمارستان بوعلی در سال 1380 انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی از نوع دو سوکور با نمونه گیری مستمر بر روی 60 بیمار بدون سابقه قبلی بیماری های قلبی، تنفسی، کلیوی، کبدی و عدم مصرف سیگار انجام شد. بیماران به طور تصادفی به گروه مداخله و شاهد (هر یک 30 نفر) تقسیم شدند. 1 دقیقه قبل از آندوسکوپی به گروه شاهد 5 cc سرم فیزیولوژیک وریدی و به گروه مداخله 0.07 mg/kg میدازولام وریدی تزریق شد. از یک دقیقه قبل از آندوسکوپی تا یک دقیقه پس از اتمام آندوسکوپی به فواصل یک دقیقه میزان اشباع اکسیژن خون شریانی به وسیله پالس اکسیمتر اندازه گیری شد و تغییرات آن بین گروه ها مورد مقایسه قرار گرفت. نتیجه گیری و توصیه ها: تجویز میدازولام در آندوسکوپی باعث کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی نمی شود با این حل توصیه می شود بیماران در حین آندوسکوپی مانیتورینگ شوند.

زمینه و هدف: پالس اکسی متری به شکل وسیعی در بخش مراقبت های ویژه به عنوان راهنمای مداخلات درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات کمی در مورد دقت و صحت پالس اکسی متری در بخش مراقبت های ویژه قلبی صورت گرفته است. هدف ما از این مطالعه، مقایسه پالس اکسی متری با میزان اشباع اکسیژن نمونه خون شریانی در طی پی گیری بالینی روتین این بیماران و بررسی تاثیر اسیدوز خفیف بر آن بود.روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر تحلیلی، 80 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه قلبی بعد از عمل جراحی قلب باز مورد بررسی قرار گرفتند. یک و یا چندین نمونه از شریان رادیال بیمار گرفته و در همان حین پالس اکسی متری مداوم برقرار گردید. حدود 137 نمونه جمع آوری شد و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی (SaO2) و پالس اکسی متری (SPO2) ثبت گردید.یافته ها: میانگین اختلاف بین میزان اشباع خون شریانی و پالس اکسی متری 0.12±1.6 درصد بود. در کل 137 نمونه ضریب همبستگی پیرسون نشان گر ارتباط معنی دار بین SaO2 و SPO2 در بیماران با هموگلوبین نرمال بود (P<0.001 و r=0.754)، هم چنین در 47 بیمار با اسیدوز خفیف نیز بین SaO2 و SPO2 ارتباط منطقی وجود داشت (ضریب همبستگی پیرسون 0.799 و P<0.001). در این نمونه ها نیز اختلاف بین SPO2 و 0.05±1.5 SaO2 درصد بود.نتیجه گیری: داده ها نشان داد که در بیماران با همودینامیک پایدار و هنگامی که کیفیت سیگنال های پالس اکسی متری خوب است، پالس اکسی متری به صورت قابل اعتمادی SaO2 را نشان می دهد. اسیدوز خفیف ارتباط بین SaO2 و SPO2 را تغییر نمی دهد. بنابراین، پالس اکسی متری مونیتورینگ مفید برای اشباع اکسیژن شریانی در بیماران با همودینامیک پایدار می باشد.

مقدمه: امروزه استفاده از طب مکمل و جایگزین در حال افزایش است و لمس به عنوان یکی از این روش ها شناخته شده است. لمس از تحریکات حسی مفید برای نوزادان نارس می باشد. با این حال نتایج تحقیقات نشان داده اند که نوزادان زودرس بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بسیار کم تحت لمس قرار می گیرند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر لمس بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی می باشد.روش کار: این تحقیق یک مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با اندازه گیری های مکرر می باشد که بر روی 37 نوزاد مبتلا به سندرم دسترس تنفسی انجام شده است. جهت جمع آوری داده ها از یک فرم ثبت اطلاعات که شامل دو بخش اطلاعات دموگرافیک و جدول ثبت میزان اشباع اکسیژن خون شریانی بود، استفاده شد. ابزار دیگر مورد استفاده دستگاه پالس اکسی متر نلکور بود. اطلاعات طی سه روز متوالی جمع آوری گردید. اشباع اکسیژن خون شریانی 5 دقیقه قبل از لمس ثبت شده، سپس واحدهای پژوهش به مدت 5 دقیقه لمس شدند و با فاصله 5 و 15 دقیقه بعد از لمس، اشباع اکسیژن خون شریانی مجددا کنترل شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد که در روز اول، میانگین میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در 5 دقیقه قبل از لمس، 5 دقیقه بعد از لمس و 15 دقیقه بعد از لمس به ترتیب 95.91, 95.67 و 96 بود. در روز دوم میانگین میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در 5 دقیقه قبل از لمس، 5 دقیقه بعد از لمس و 15 دقیقه بعد از لمس به ترتیب 96.05, 95.72 و 96.08 بود. در روز سوم میانگین میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در 5 دقیقه قبل از لمس، 5 دقیقه بعد از لمس و 15 دقیقه بعد از لمس به ترتیب 96.16, 95.75 و 96.13 بود. در هر یک از سه روز مداخله، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی 5 و 15 دقیقه بعد از لمس بیشتر از 5 دقیقه قبل از لمس بود (p<0.01). اما تفاوت آماری معنی داری بین 5 دقیقه بعد از لمس و 15 دقیقه بعد از لمس وجود نداشت. هم چنین میزان اشباع اکسیژن خون شریانی طی سه روز مداخله تفاوت آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بین لمس و افزایش اشباع اکسیژن خون شریانی ارتباط معنی داری وجود دارد. در آموزش پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه نوزادان باید بر اهمیت لمس حین مراقبت از این گونه نوزادان تاکید کرد. این یافته ها نشان داد که لمس برای نوزادان نارس مفید است و می تواند نقطه آغازی جهت انجام چنین تحقیقاتی باشد.

زمینه و هدف: پراکسیژناسیون (Preoxygenation یا پیش اکسیژن درمانی) قبل از بیهوشی به منظور پیشگیری از هیپوکسی و عوارض مربوط به آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با توجه به ارتفاع زیاد شهرستان شهرکرد از سطح دریا (2061 متر) و پایین بودن فشار اکسیژن (600 میلی متر جیوه) با هدف بررسی سرعت کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی پس از القا بیهوشی با سه روش پراکسیژناسیون و ارتباط آن با تغییرات همودینامیکی انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه که یک مطالعه کار آزمایی بالینی یک سوکور می باشد 66 بیمار بدون بیماری های قلبی، تنفسی و غیر سیگاری که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. بعد از ثبت فشار خون دیاستول، سیستول و ضربان قلب القا بی هوشی در گروه اول پس از انجام تنفس عادی با استفاده از اکسیژن هوا صورت گرفت. گروه دوم با 50% اکسیژن و 50% نیترواکساید و گروه سوم با اکسیژن 100% با تنفس عادی به مدت 3 دقیقه پراکسیژنه شدند، سپس القای بیهوشی به طور یکسان در سه گروه انجام شد. پس از القای بیهوشی، بیماران تا زمان رسیدن اشباع اکسیژن خون به 91% در حالت آپنه باقی ماندند و سپس ضمن ثبت فشار خون دیاستول، سیستول و ضربان قلب بیماران زمان لازم برای کاهش اشباع اکسیژن خون به 91% برای هر بیمار اندازه گیری شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های کای دو و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سن بیماران شرکت کننده 30.5±14.1 سال بود. 58% شرکت کنندگان مرد و بقیه زن بودند. همه گروه ها از نظر جنس و میانگین سنی همسان بودند (p>0.05). زمان کاهش اشباع اکسیژن خون تا 91% در گروه اول 44±16، در گروه دوم 114±36.8 و در گروه سوم 241±81 ثانیه بود (p>0.001). در تمام گروه ها افزایش ضربان قلب بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله معنی دار بود (p>0.001). ولی بین گروه ها این اختلاف معنی دار نبود.نتیجه گیری: پراکسیژناسیون بیماران قبل از بیهوشی به مدت 3 دقیقه با تنفس عادی و اکسیژن 100% می تواند مدت زمان افت اشباع اکسیژن خون به 91% را در بیماران به طور قابل توجهی افزایش دهد.